در شکار معرفت با عشق پیمان بسته ایم / در میان عاشقان ما عاشق دل خسته ایم در جواب بی وفایی ، مهربانی کرده ایم / مهربانی را به رسم معرفت طی کرده ایم . . .
&&&&&
خدایم را دوست دارم چون وفادارترین است و شاید به رسم همین وفاداریست که تو را به او میسپارم . . .
&&&&&
این بار تو بگو دوستت دارم ، نترس ، من آسمان را گرفته ام که به زمین نیاید !
&&&&&
در خیال من بمان ، اما خودت برو ، آنکه در رویای من است مرا دوست دارد ، نه تو
&&&&&
برهنه می آئیم ، برهنه می بوسیم ، برهنه می میریم با این همه عریانی ، هنوز قلب هیچکس پیدا نیست !
&&&&&
از کلام دلنشینت مست و شیدا می شوم / با نگاه نازنینت در تو پیدا می شوم هر شب و روز جلوه گر در سجده گاهم می شوی / در حریم ساحل عشق ، موج دریا می شوم .
&&&&&
می دانی چند بار از فکر من گذشته ای ؟! فقط یک بار!! چون دیگر هرگز از خیالم نرفته ای
&&&&&
رفتن بهانه نمی خواهد، بهانه های ماندن که تمام شوند کافیست . . .
&&&&&
نمیدانم ! دل من نازک است یا چشمان تو تیز ، هرچه نگاه به تو میدوزم بند دلم پاره میشه !
&&&&&
شب گم شده در سیاهی چشمانت / شد رود ستاره راهی چشمانت قربان نگاه تو که اقیانوسی / افتاده به تور ماهی چشمانت . . .
&&&&&
مسافت نمیتونه به محبت فاصله بده ، با اینکه کنارم نیستی اما مهربونیتو حس میکنم . . .
&&&&&
مهربانی زبانی است که : برای کور دیدنی ، برای کر شنیدنی ، و برای لال گفتنی است . . .
&&&&&
دوره ، دوره ی تنهایی دستها نیست دوره ، دوره ی تنهایی دلهاست . . .
&&&&&
خون داغ عشق در رگهای من جاریست باز لب فرو بستن سکوت تلخ اجباریست باز چند روزی میشود سودایی سودایی*ام در دل* شبهای من غوغای بیداریست باز
&&&&&
به جان ثانیه هایی که در فراق چشمانت می گذرند ، دل کوچکم تنگ نگاه توست . . .
&&&&&
تا جان به تنم باشد ، یادت به سرم باشد / تا سر ندهم بر باد ، هرگز نروی از یاد . . .
&&&&&
عشق چیست که همه از آن میگویند؟ ع : عبرت زندگی ش : شلاق زمانه ق : قصاص روزگار اما افسوس و صدافسوس که شلاق زمانه را خوردم قصاص روزگار را کشیدم! اما عبرت نگرفتم.
&&&&&
تنها تفاوت ما این است : تو به خاطر نمی آوری ، من از خاطر نمیبرم !
&&&&&
آمدی رفت زدل صبر و قرارم بنشین / بنشین تا به خود آید دل زارم بنشین دل و دین بردی و اکنون بی جانم آمده ای / بنشین تا به تو آن هم بسپارم بنشین . . .
&&&&&
سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت ، آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت ، جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت . . .
&&&&&
همه احساس میکنن هر آن کس که زیباست مهربان است دریا زیباست ولی سیلی به صخره های ساحل میزند . . .